Azot. Ten pierwiastek może występować w stali zarówno jako szkodliwy składnik stopowy, jak i korzystny. Szkodliwy, ponieważ powoduje obniżenie odporności na pękanie, która przejawia się spadkiem udarności na skutek procesów wydzieleniowych powodujących starzenie i kruchość na niebiesko (300-K350°C) stali niestopowych i (rzadziej) niskostopowych. Pozytywnym aspektem obecności azotu jest poszerzanie fazy gamma w stali i stabilizowanie struktury austenitycznej, zwłaszcza w stalach ferrytyczno-austenitycznych typu duplex. W stalach austenitycznych azot zwiększa wytrzymałość i przede wszystkim granicę plastyczności w wysokiej temperaturze, zaś w stalach drobnoziarnistych tworzy korzystne azotki i węglikoazotki tytanu, niobu i wanadu. Obecność tlenu w każdym typie stali jest szkodliwa. Ma on znaczący wpływ na rodzaj, zawartość, formę i rozkład tlenków. Powoduje utlenianie (wypalanie) składników stopowych podczas spawania. Właściwości mechaniczne, szczególnie odporność na pękanie (udarność) w kierunku grubości blach, ulegają istotnemu obniżeniu wraz ze wzrostem zawartości tlenu. Obecność tlenu w stali zwiększa jej wrażliwość na starzenie, kruchość na gorąco, pękanie rozwarstwieniowe (lamelarne) i kruche.
